Γενικά, υπάρχει μια πληθώρα συμπτωμάτων από το ουροποιητικό σύστημα τα οποία ενδέχεται να υποδηλώνουν ότι υπάρχει σκλήρυνση κατά πλάκας.

• Αυξημένη συχνότητα στην ούρηση:

Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο ασθενής ουρεί κάθε 15-20 λεπτά, ενώ συνήθως αποβάλλει μικρές ποσότητες ούρων την κάθε φορά. Ακόμα, η συχνότητα της ουρησης εξαρτάται από τον ρυθμό τη παραγωγής ούρων, καθώς και από την ικανότητα της κύστης για την κατακράτησή τους.

• Επιτακτική ούρηση (urgency):

Σε πολλές περιπτώσεις, οι ασθενείς αισθάνονται μια επείγουσα ανάγκη να επισκεφτούν την τουαλέτα. Συγχρόνως, παραπονιούνται ότι αδυνατούν να αναστείλουν τη διούρηση στην περίπτωση που δεν επισκεφτούν το μπάνιο.

• Σταγονοειδής διαφυγή ούρων (dribbling):

Συνήθως, η σταγονοειδής διαφυγή ούρων συμβαίνει στα πλαίσια της κατεπείγουσας ούρησης, καθώς και της αδυναμίας συγκράτησης των ούρων.

• Επίσχεση (hesitancy):

Σε αυτή την περίπτωση, ο ασθενής αδυνατεί να ουρήσει.

• Ακράτεια (incontinence):

Η ακράτεια αποτελεί την αδυναμία συγκράτησης των ούρων.

Τα συγκεκριμένα συμπτώματα, συνδυαστικά με τον ουροδυναμικό έλεγχο, είναι πιθανό να οδηγήσουν τον έμπειρο ουρολόγο σε πρώιμη διάγνωση της νόσου. Η διάγνωση είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί με τον τρόπο αυτό, ακόμα και προτού η σκλήρυνση κατά πλάκας δώσει εμφανή νευρολογική κλινική εικόνα.

Αρχικά, είναι άγνωστα τα αίτια της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Βάσει ερευνών, ενδέχεται να προκαλείται από περιβαλλοντικούς παράγοντες, ενώ παίζει ρόλο και γενετική προδιάθεση του ατόμου. Ωστόσο, η νόσος δεν είναι κληρονομική.

Φυσικά, βασικό ρόλο παίζει το να γίνει επιβεβαίωση των συμπτωμάτων, τα οποία έχουν εκδηλωθεί σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και σε διαφορετικά σημεία.

Κατά τη διάρκεια της διάγνωσης, πραγματοποιείται κλινική εξέταση του ασθενούς. Επιπρόσθετα, γίνεται μαγνητική τομογραφία και νευρολογική εξέταση. Τέλος, πραγματοποιείται μυελογραφία και οσφυονωτιαία παρακέντηση.

Στόχος είναι η έγκυρη διάγνωση και ο αποκλεισμός άλλων παθήσεων, ενώ μέσω της οσφυονωτιαία παρακέντησης δίνονται σημαντικά ευρήματα για την ένδειξη της πάθησης.

Μέχρι σήμερα, δεν έχει βρεθεί κάποια θεραπεία για την σκλήρυνση κατά πλάκας. Ο βασικός λόγος είναι το ότι δεν έχουν βρεθεί ακόμα τα αίτιά της. Ωστόσο, χάρη στο θεραπευτικό πλάνο, οι ασθενείς έχουν τη δυνατότητα να ζουν μια φυσιολογική ζωή με μειωμένα συμπτώματα.

Γενικά, το θεραπευτικό πλάνο περιλαμβάνει:

• Αντιμετώπιση των κρίσεων με κορτιζόνη
• Πρόληψη των υποτροπών με φάρμακα, όπως είναι η β-ιντερφερόνη, μιτοξανδρόνη και άλλα.
• Ύφεση των ενοχλητικών συμπτωμάτων, όπως είναι η σπαστικότητα, η κόπωση, ο πόνος και άλλα.

Τέλος, είναι πολύ βασικό το να υιοθετήσει ο ασθενής έναν υγιεινό τρόπο ζωής. Συγχρόνως, χρειάζεται να περιορίσει τη σωματική και ψυχική καταπόνηση. Όλα αυτά αποτελούν σημαντικά στοιχεία για την πρόγνωση της σκλήρυνσης κατά πλάκας.